Iedere keer draai je in het zelfde cirkeltje rond.
Je vertelt jezelf met je hoofd wat je moet denken wat je moet voelen en moet doen.
Je probeert perspectief te nemen op de situatie. Maar iets in jou wil het gewoon niet pakken en kan het gewoon niet pakken.
Soms is er dan iets anders nodig. Binnen de NLP mastercoach opleiding die ik volg, kijk je ook naar je eigen patronen en denkroutines.
In de afgelopen maanden kwam ik een thema tegen waar ik toch nog eens naar wilde kijken.
Ik had er weken over gepiekerd en allerlei dingen uitgeprobeerd. Maar iedere keer was er weer diezelfde beweging in mij. Ik wist gewoon niet welke methode ik in kon zetten om, zoals dat gezegd wordt, de energie weer te laten stromen. En weer verder te kunnen ontwikkelen.
Het thema wat ik tegen kwam speelde zowel in mijn werk als privé. En dan is er zo’n moment dat je zegt: “Ja, ik heb een probleem ik weet de oplossing niet. Maar ik wil er wel wat mee”.
Dan is het heerlijk dat je iemand kent die zichzelf als instrument in wil zetten om met jou te kijken naar wat jouw systeem vertelt over wat er uit balans is en hoe het weer in balans komt.
Iedere keer ben ik weer verrast door wat je eigen onbewuste weet te vertellen. En dat je door hele kleine verschuivingen in jezelf, kunt zorgen dat de blokkade opgeheven wordt en direct een verschil maakt in je leven.
“Alle hulpbronnen zijn al in jezelf aanwezig”.
#Groei
#Ontwikkeling
#Professional
#Vitaliteit
Het NLP Instituut
Categorie: Room4it
“Blijvende ontwikkeling van bekwaamheid hangt samen met competentie in reflectie en ontwikkeling”.
Dit is iets wat we weten vanuit onderzoek. Maar willen en kunnen professionals wel leren?
Vorige week hield ik een poll over waar leidinggevenden in organisaties op dit moment het meest tegen aanlopen. Het item wat het meeste scoorde was; “het professioneel gedrag intern”.
In mijn werk geef ik regelmatig trainingen op verschillende scholen aan docenten. Soms overvalt het me wanneer ik gebeld wordt en aangegeven wordt dat men vooral kennis overdracht wil en dat ze reflectie en ontwikkeling zelf wel toepassen. Dit botst met mijn visie op leren. Omdat ik geloof dat je leert aan de hand van kennis, emotie en context. En vooral door de dialoog aan te gaan met elkaar. Daarbij hoort openheid, eerlijkheid en flexibiliteit.
Toch wil ik dienend zijn aan de organisatie en op dat moment geven wat zij vragen.
Een aantal opvattingen die bekend zijn over leren zijn:
1. Leren wordt gezien als het opvatten van het oplossen van een probleem.
Er wordt gezegd dat je mag leren van je fouten, maar hoe succesvoller je als professional bent, hoe groter de kans is dat je nooit uit je succes en ervaring treedt.
2. Veel energie wordt gestopt in motivatie om te leren en te weinig in het aanpakken van de denkroutine zelf. Het gaat erom dat je leert na te denken over je eigen denken, zo leer je buiten je eigen kaders denken.
En wanneer je buiten eigen kaders leert denken, ben je ook in staat om perspectief te nemen. Waardoor nieuwe inzichten kunnen leiden tot anders denken, ander gedrag en routines.
Wanneer je dit bespreekbaar wilt maken is het van belang dat er veiligheid en openheid is. Als trainer die vijf keer per jaar voorbij komt, is dat niet altijd aan mij. Ook daar wil ik respect voor het wereldbeeld van de ander hebben.
Om eerlijk te denken over je eigen denken en opvattingen, is het van belang je kwetsbare kant te laten zien. Wanneer dit nog spannend is, is een logische reactie dat je nog meer oude denkroutines naar voren brengt. Denk hierbij aan allerlei meningen, theorieën en aannames.
Wil je de uitdaging toch aangaan? En een manier vinden om toch even los te komen van je eigen denken? Zorg dan dat je informatie krijgt die echt afwijkend is.
Hoe kun je dat doen?
– Neem af en toe een moment om expliciet te reflecteren op wat je doet en hoe je dat doet.
– Vraag collega’s om je specifieke feedback te geven op je werk. Dat klinkt misschien voor de hand liggend maar zeg eens eerlijk hoe vaak doe je dat nou echt?
– Ga eens na wat de meeste waardevolle leermomenten voor je waren de afgelopen twee maanden. Wat typeert deze momenten?
– Nodig een collega uit waarvan je weet dat hij vanuit een ander perspectief met je mee denkt.
– Luister echt goed naar de reactie van iemand die het niet met je eens is. Of voor wie je eigenlijk allergisch bent.
Ik ben benieuwd welke nieuwe inzichten je hierdoor op doet!
#Leren #Teams #Ontwikkelen
“Mijn collega’s waren helemaal happy met deze observatiemomenten”.
Ik heb eerder leerkrachten niet echt enthousiast horen spreken over het observeren van hun lessen. Herken je dat?
Iedere keer voelt het alsof iemand achterin zit te kijken of jij het wel goed doet. Je voelt je gespannen en bent niet echt jezelf.
Vanmiddag was ik samen met mijn collega (Martine van Schaik, rekenkundige) bij een bestuur in Tiel. De ambitie van het bestuur is de kwaliteit van het reken onderwijs structureel verhogen.
Wat als je de camera nu eens een keer op de leerlingen zet in plaats van op de leerkracht? Het geeft je een heleboel informatie als je na je lessen de beelden analyseert. Dan maar een keer niet nakijken, dit is ook data.
In plaats van top down aansturen is er in samenwerking met leerkrachten, rekencoördinatoren, IB-ers, directeuren experts vanuit de Marnix academie en het Marnix Onderwijscentrum een gezamenlijk leerproces gestart.
Door samen te observeren wat de leerlingen nodig hebben, hier interventies bij te ontwerpen en leergesprekken te voeren ontstaat er bestuursbreed leren en ontwikkelen. Men weet elkaar te vinden.
Ik ben onder de indruk van de expertise, de rijke leergesprekken en de focus die dit traject heeft: “Wat merkt de leerling ervan dat wij dit hier met elkaar doen”?
Door deze vraag centraal te stellen worden scherpere keuzes gemaakt.
De professionele dialoog is het logische gevolg van het centraal stellen van het belang van de leerling. Waar ik in het begin van het traject nog leerkrachten aarzelend hoorde over facilitering, gaan zijn nu vrij het gesprek aan binnen de school om datgene bespreekbaar te maken wat het leerproces van de leerling dient.
Ik ben benieuwd waar we over een half jaar staan.
Karin Van Harten Martine van Schaik Stichting CPOB
De herfstvakantie staat weer voor de deur. Kijk jij er naar uit of zie je er tegenop?
Bij mij is het meestal het laatste. Dit komt omdat ik energieke, enthousiaste jonge kinderen heb.
Momenteel is het bij hen erg populair om dat wat die ander net in zijn handen heeft ook te willen. Je kunt wel bedenken wat dit voor discussies en gehuil oplevert.
Dan is werken een makkie.
Hoe richt jij de komende week in? Ik heb er van tevoren al uitgebreid over nagedacht. Wat kan ik beter doen? Een dagje uit waarbij ze afgeleid zijn? Of thuis zitten met alle risico’s van dien, wat betekent dat ik continu politieagentje ben?
Ja, dat eerste dus.
Ik heb er speciaal een museumjaarkaart voor gekocht. Zo heb je elke keer een mogelijkheid om een uitje te doen waar je geen entree voor hoeft te betalen, maar wel lekker weg bent.
Om te zorgen dat ik ook nog een klein beetje bijkom, heb ik ervoor gekozen om ook een abonnement op de kinderopvang en BSO te hebben in de vakanties. Zodat in ieder geval op mijn werkdagen er ruimte is om de kinderen ergens anders te kunnen brengen.
Wanneer je deze mogelijkheid niet hebt is het natuurlijk ook een optie om een andere werkende moeder te vragen om een uitwisseling te doen. Zijn de kinderen op dinsdag bij haar en op woensdag bij jou. Zodat jullie allebei een dag vrij zijn.
Of misschien kun je ze een nachtje naar opa en oma sturen?
Al deze overwegingen riepen bij mij soms wel de vraag op of ik wel een goeie moeder was. Je kunt jezelf natuurlijk een ideaalbeeld voorstellen waarbij je de vakanties als een feestje zou moeten ervaren. En ik verwacht dat die vakanties ook nog wel komen.
Maar voor een werkende moeder met jonge kinderen is vakantie echt een uitdaging. Daar heb ik me bij neergelegd en het is niet erg omdat te erkennen. Het maakt het eigenlijk alleen maar makkelijker, om toe te geven dat het pittig is. Dan kun je er tenminste ook naar handelen en goed voor jezelf zorgen.
Fijne herfstvakantie!
Het leren organiseren
Eigen taal
Als ik een nieuw koffiezetapparaat koop en ik wil het aan de praat krijgen, zoek ik naar een YouTube-filmpje om te zien hoe het moet. Terwijl een ander de handleiding leest, of juist eerst gaat proberen en ontdekken hoe dit apparaat werkt.
We hebben allemaal onze eigen voorkeur als het gaat om leren. Daarnaast doet het er ook nog toe of je visueel of auditief ingesteld bent of welke strategieën je gebruikt om problemen op te lossen.
Leren organiseren is super interessant! Het is een thema waar ik me de afgelopen jaren in verdiepte en waar ik me in blijf ontwikkelen. Vernieuwingsprocessen hebben altijd mijn interesse. De 21e eeuwse vaardigheden, collectieve leerprocessen, professionele leergemeenschappen, onderzoekend en ontwerpend leren en andere containerbegrippen hebben me geïntrigeerd. Wat me vooral bezig houdt is hoe ik de vertaling kan maken naar de praktijk van alle dag. Vandaar dat het thema ‘Het leren organiseren’ mij zo aanspreekt. En vooral ook het leren begeleiden en anderen leren om het leren te begeleiden.
Het leren organiseren
Tijdens een resonansgroep over leerkrachtvaardigheden 21e eeuws leren bij Wereldkidz kwam ik Ben van der Hilst tegen. Ben heeft zijn eigen bedrijf (hetlerenorganiseren.nl) en we spraken over het begeleiden van leren. Dat dit zo’n interessante en uitdagende klus was en veel organisaties verbeter of veranderprocessen ingaan die dan toch mislukken. Ondanks alle goede bedoelingen en ideeën.
Ben vertelde over zijn boek: “Blauwdruk voor de emergente school”. (Emergent betekent “zomaar te voorschijn treden”, daar waar dingen dynamisch ontstaan). Hij benadrukt dat als je de structuur van de organisatie niet verandert innovatie projecten vaak mislukken. De organisatie van ons onderwijs is eigenlijk ook wat ouderwets. Het lijkt op hoe de fabrieken georganiseerd werden in de jaren vijftig. (In volgende blogs komen we hier uitgebreid op terug). Je loopt dan altijd tegen organisatorische en hiërarchische zaken aan. Ook al beslist een professionele leergemeenschap dat iets aangeschaft moet worden, de schoolleider zal altijd beslissingsbevoegdheid hebben. Daar kun je zonder de structuur te veranderen niet omheen.
Cursus voor procesbegeleider “Het leren organiseren”.
Gelukkig zijn veel schoolorganisaties hun structuur aan het veranderen. Teams krijgen meer zeggenschap. Dat vraagt echter wel wat van docenten. Het viel ons op dat veel leerkrachten het moeilijk vinden om processen van leren te begeleiden van collega’s. Dat heeft weer alles te maken met de cultuur binnen de organisatie. Vanuit deze vraag is de cursus ‘Het leren organiseren’ opgezet.
Op dit moment geef ik de cursus aan schoolleiders en leerkrachten van het bestuur Wereldkidz. Zij vinden het belangrijk om samen vorm te geven aan leren en willen daarbij hun eigen taal creëren. Dat doe je door samen te creëren. Met als resultaat dat de gezamenlijke taal zorgt voor het uitdragen van het passende gedrag vanuit het collectieve ‘hart’ van de organisatie.
In de volgende blog lees je hoe Alma zich voelde na de eerste bijeenkomst. Zij weet de ‘plek der moeite’ prachtig te beschrijven!
Dialoog
Room4it wil deze blogs inzetten om informatie te delen en in gesprek te komen. Deel dus gerust feedback, input, zodat de dialoog op gang komt!
De leraar als professional?!
- De leerkracht barstte in huilen uit. “Dit raakt me!” zei ze, terwijl ze de ruimte verliet. Ze duidde op de mededeling van de schoolleider dat na de zomervakantie groepsdoorbroken gewerkt ging worden. Ik liep de leerkracht achterna. “Dit is precies wat het is! Wat hier mis is; dit is wat ik bedoel. Men vraagt ons mee te denken, maar ondertussen is al besloten waar het heen gaat”, zei ze terwijl ze haar tranen droogde. Ik voelde met haar mee, want ik begreep wat ze bedoelde.
- Het komt vaker voor dat leerkrachten nog niet mogen meedenken over schoolontwikkeling en de schoolleiding of het bestuur eigenlijk al besloten heeft welke kant het opgaat. Dit is inherent aan de inrichting van de organisatie waarin op Angelsaksische wijze gestuurd wordt. Ik vraag me af of dit te maken heeft met dat er in onderwijsland de verkeerde conclusies getrokken worden als het gaat om termen als: de neuzen dezelfde kant op zien te krijgen. Of om boekjes met titels als “Hoe krijg ik ze mee?”.
- De lat niet te hoog leggen
De leraar als professional… Deze tijd vraagt erom dat de leraar als professional serieuzer wordt genomen. Als adviseur hoor ik soms dat ik de lat niet te hoog moet leggen of niet te veel verwachting moet hebben, want de leerkrachten zijn al zo vaak druk met de dagelijkse dingen. Je kan hen niet vragen om ook vakliteratuur te lezen, geïnspireerd te raken door TED talks of andere scholen te bezoeken. Ik merk dat deze uitspraken mij bezig houden. Want het geeft aan dat het een en ander ánders zou moeten, maar leraren niet meer serieus genomen worden. - Het team als werkgever
Hoe anders zou het zijn als het team de werkgever wordt van de school? Als het team bepaalt hoe de dagen ingericht worden en hoeveel tijd er is om te professionaliseren? Dat ze de thema’s aanpakken die er volgens hen toe doen voor de leerlingen en zij buiten het klaslokaal ook mandaat krijgen? Waar hoge verwachtingen zijn van leerlingen is het wat mij betreft ook gezond om leerkrachten als professionals te zien en dus ook hoge verwachtingen van hen te hebben. - In de cursus Het leren organiserenzijn we vanuit die visie gestart. We hebben ambities uitgesproken om in vijf dagen te bereiken dat leerkrachten zichzelf trainen in het begeleiden van teamleergesprekken. Daarbij hoort het bewustzijn van eigen drive, motivatie en behoeften, maar ook ruimte kunnen scheppen voor (leer)behoeften van collega’s en balans kunnen vinden voor het groepsproces. Hierbij zetten we methoden is als ‘Werken vanuit je kern (IVLOS, Universiteit Utrecht, 2001), positieve psychologie (Seligman & Csikszentmihalyi, 2000) en Flow (Van den Hout et.al, 2016).
- Processen
Daar is moed voor nodig! In het eigen klaslokaal zijn leerkrachten gewend om de processen die spelen onder het wateroppervlak te benoemen. Maar doe je dat ook binnen je team? Heb je het gesprek over je eigen leervoorkeuren? Hoe kijk je naar een onderwijsleergesprek? Kijk je vooral naar inhoud of ook naar het proces? Hoe komt jouw non-verbale communicatie over? Spreek je meer vanuit je hoofd, je hart, of vanuit je wil?
Door middel van video-interactie-begeleiding vindt leren in de cursus plaats. Met elkaar voeren we de dialoog over het ontwikkelpunt van iedere deelnemer. Hierdoor ontstaat er zelfvertrouwen en wordt de professionaliteit van de leerkracht ook zichtbaar in het team. Met elkaar worden organisatievormen afgesproken, maar ook aandacht gegeven aan de invloed en betrokkenheid van de gesprekspartners gedurende het onderwijsleergesprek. - De leraar uit de inleiding van dit artikel heeft inmiddels meer zicht op het proces waar haar school in zit. Zij heeft zich in het team uitgesproken en de schoolleider heeft verduidelijkt dat de uitspraak genuanceerder opgevat moet worden. Als teamlid neemt ze haar verantwoordelijkheid en laat haar stem horen in het proces. Ik vond het knap; ze wist te benoemen wat haar zo raakte en kon dat uiten in het team. Dat belooft veel goeds voor de toekomst!
De rol van de begeleider?!
Anderhalf uur voordat de sessie zou beginnen kreeg ik een berichtje dat mijn collega die een groep voor haar rekening zou nemen niet aanwezig kon zijn. Mijn eerste reactie was: “Oh nee!”. We hadden besloten om juist deze dag de groep op te delen in een groep leerkrachten en een groep schoolleiders. Onafhankelijk van elkaar hadden we een programma ontwikkeld. Helaas waren er geen collega’s die konden vervangen. Ik zou het toch echt zelf op moeten lossen.
Nu houd ik altijd wel van een beetje druk en spanning, dat zorgt soms dat ik beter presteer. En tegelijkertijd dacht ik: “Nu kan ik de principes toepassen”. De principes waar we het over hebben met elkaar bij “Samen het leren organiseren”. Eén van de principes is dat we samen het leren vormgeven. En dat is hiërarchie vrij. Het team is namelijk collectief verantwoordelijk voor het organiseren van leren. De taken en rollen kunnen door iedereen uitgevoerd worden.
Als begeleiders komt het voor dat we onszelf overschatten. Manon Ruijters zei wel eens dat begeleiders mensen zijn die ontwikkeling van andere mensen in de weg kunnen staan. Zoals ik het begrepen heb, bedoelt zij daarmee dat begeleiders de neiging hebben om altijd te helpen en misschien zelfs de stap wel te zetten voor de lerende. En de lerende hiermee de kans te ontnemen om zelf te groeien. Doordat ik alleen was, kon ik niet anders dan alleen het proces organiseren en faciliteren, zodat beide groepen tot hun recht kwamen.
Eerlijk besprak ik met de de deelnemers dat het een creatieve sessie zou worden waarbij we elkaar nodig hadden om onze doelen te halen. Na een korte introductie ging de ene groep zelfstandig aan de slag en kon ik de andere groep begeleiden en zo wisselden deze groepen en opdrachten zich af. Doordat ik niet steeds aanwezig kon zijn bij elke groep, werd het leren automatisch vormgegeven met elkaar. Het waren wederzijdse afhankelijkheid, experimenteren, ruimte geven en vertrouwen die ervoor zorgden dat deze sessie succesvol was.
Ik wil graag vaker het samen verantwoordelijk zijn voor leren actief inzetten, omdat ik er in geloof dat leren plaatsvindt vanuit chaos of verlegenheid situaties. Wat we willen leren is vaak al in ons aanwezig. Wat een begeleider hoort te doen zegt Otto Scharmer heel mooi. Hij zegt dat het gaat om “Generative listening”. Dat betekent verbinden met de wereld. De dingen te kunnen laten gaan en te komen. Een goede begeleider luistert naar wie je in potentie kunt zijn.
21e eeuws leren, het is toch meer dan vaardigheden?!
- Tijdens de schoolleiders cursus “Leiding geven aan Toekomstgericht leren” werd mij de vraag gesteld of ik niet eens een 21e eeuwse vaardigheid uit zou kunnen diepen. Ik merkte dat ik bij deze vraag getriggerd werd op of dit wel de juiste manier is van een probleem of uitdaging van deze tijd aan te pakken.
- Laatst was ik bij een conferentie Design Thinking. Design Thinking gaat er over dat je een mindset hebt die ervoor zorgt dat je slim en anders en creatief denkt. (https://www.deregisseuses.nl/files/de%20kunst%20van%20het%20organiseren.pdf)
- Dat je in staat bent om creatieve oplossingen te bedenken voor problemen die je nooit eerder had. Het gaat eigenlijk over de LALALI. In plaats van de LALALA.
- Voor mij is het eigenlijk op zoek gaan naar de spreekwoordelijke ‘kink’ in de kabel. Anders leren denken. Een andere oplossing kunnen bedenken dan dat je in het verleden ooit gedaan hebt. Hoe doe je dat dan? Door het vraagstuk in andere contexten te plaatsen en nieuwe perspectieven (‘frames’) uit te proberen, zegt Kovari (2012). Hierdoor zijn ontwerpers (ook van onderwijs) in staat het hardnekkige probleem te herdefiniëren en oplosbaar te maken (Kovari, 2012).
- De vragen die ik van leraren en schoolleiders krijg om 21e eeuwse vaardigheden in het huidige curriculum in te passen zijn voor mij LALALA vragen. Het zijn vragen die op die manier gesteld worden waarbij de aanname is dat als we de oplossingen die we in het verleden toepasten dit ook wel een goeie oplossing voor een toekomstige problemen zal zijn.
- Hoe meer ik mij verdiep in nieuwe technologieën met zoals: Internet of things, Augmented reality & virtual reality en Artificial intelligence, des te meer realiseer ik me dat het niet gaat om de LaLaLa. Het gaat er om dat we in staat zijn om de LALALI gedachten te kunnen ontwikkelen. Design your Thinking! Plaats je vragen in een heel andere context en daag jezelf uit om deze vraagstukken op een nieuwe manier op te lossen.
- 21e eeuws leren is voor mij meer dan 21e eeuwse vaardigheden!
Hart voor privacy!
- ‘Dit is hoe de Facebookpagina van onze klas er binnenkort uitziet’! Schreef een juf onlangs op Facebook. Ze had een foto geplaatst van een groep kinderen waarbij alle gezichtjes smileys😊 😊zijn geworden.
- Dat is wat de privacywetgeving oproept bij haar als leerkracht. Ik merk ook aan andere leerkrachten dat zij zich zorgen maken over wat zij nog wel en niet kunnen doen met social media en de op handen zijnde privacy wetgeving voor hun kinderen op school. Maar is dat nu waar het om draait? Je hoort ontzettend veel over de privacywetgeving om je heen. Er zijn heel veel regels bedacht om onze privacy gegevens te beschermen. Misschien wel zoveel dat we gaan denken dat er haast niets meer mogelijk is.
- Bovenstaande alinea is volgens mij het typische Lalala denken. In mijn vorige blog schrijf ik over het Lalala en Lalali denken. Lalala staat voor omgaan met problemen zoals we eerder hebben gedaan. Oplossingen bedenken die we in het verleden ook gebruikt hebben. Lalali staat voor het bedenken van oplossingen vanuit creativiteit voor problemen die we nog niet kennen. We kunnen natuurlijk discussiëren of de privacywetgeving Lalala of Lalali is. Maar ik zou meer willen focussen op de manier zoals we er mee om willen gaan als Lalali.
- Ik denk dat deze tijd steeds meer vraagt om het Lalali denken. Lalali denken kunnen we ontwikkelen als we onze problemen en vraagstukken in een andere context zetten.
- Laten we eens naar de reacties kijken zoals de leerkrachten in de eerste twee alinea’s de privacywetgeving beleven en deze gedachten vanuit een andere context of vanuit een ander model bekijken. Ik kies vandaag voor Gregory Bateson. In dit filmpje zie je wie dat was: https://youtu.be/vnL0ZB1SzZY
- Als we kijken naar hoe we om kunnen gaan met het vraagstuk; ‘Privacy wetgeving’, kan ons gedrag zijn dat we zeggen: “Er kan niets meer! Alles wordt dichtgetimmerd!’ Maar als we een laagje dieper of in dit geval hoger instappen, is het een goede vraag om te kijken naar waar het werkelijk om gaat bij de privacywetgeving. Het gaat immers om de bescherming van onze privacy gegevens. Privacy is een grondrecht om in vrijheid te kunnen leven. Vrijheid is daarbij een waarde die essentieel is om gelukkig te zijn. En denken vanuit waarden biedt een mogelijkheid om meer het Lalali denken toe te kunnen passen. Wanneer je beseft waarom je doet wat je doet en van waar uit je handelt, kun je beter vormgeven aan wat je wilt. Dan kun je beter Lalali denken. Om dit denken van
- uit wie je bent en wat je wilt te stimuleren heeft ROOM4it.nl een game ontwikkeld, met als doel: Leerkrachten met hun eigen team bewust te maken van wie zij zijn en hoe zij vorm willen geven aan privacy. Het gaat er bij het spel om dat je vanuit waarden ontdekt en creëert als het gaat om regels en wetgeving rondom privacy. Je wordt bewust van het Lalala denken. Het spel wordt dan als hulpmiddel ingezet om te komen tot het Lalali denken en om vrijheid en ruimte te creëren vanuit eigen overtuigingen en waarden om te gaan met de dingen die deze maatschappij op dit moment van ons vraagt.
- Ben je nieuwsgierig geworden naar dit spel? Kijk dan op https://www.room4it.nl/hart-voor-privacy1